Лидерството што недостасува на ромската политичка сцена

Историјата е секогаш строга кога станува збор за тоа кого памети. Таа не ги слави оние што ја чувале својата удобност или своите фотелји, туку оние кои избрале визија, храброст и чекор во непознатото. Ова е особено видливо кога зборуваме за ромската политичка сцена во Македонија. Повеќе од три децении, Ромите имаат свои политички партии, свои претставници и свои министри. Но дали вистински имале и свое лидерство?

Во 2018 година, како што потсетува Менсур Халити, понудата беше поинаква – не декларативна, не симболична, туку конкретна: Ромите да станат политички попаметни, похрабри, поповрзани. Да градат борба што ќе се води заедно со луѓето, а не само во нивно име. Тоа беше можност да се создаде нова генерација политичари кои нема да бидат заробеници на компромиси со партиите на мнозинството, туку визионери што ќе ја бранат ромската агенда со достоинство и сојузништво.

Но наместо визија, надвладеа краткорочноста. Наместо храброст, се одбра стравот – страв да не се изгуби привилегија, функција или личен статус. Резултатот? Политичката моќ на Ромите се претвори во алатка за преживување на мал број поединци, а не за трансформација на заедницата. Лидерството, всушност, беше оставено празно.

Денес, тоа празно место чека да биде исполнето од нова генерација. Генерација што нема да прашува „што е безбедно“, туку „што е исправно“. Млади Роми кои нема да ја гледаат политиката како кариера, туку како одговорност. Лидери што ќе излезат од тесните кругови на локални интереси и ќе изградат сојузи преку етничките и политичките граници – затоа што ромското прашање не е само прашање на Ромите, туку прашање на демократијата и еднаквоста во целата држава.

Да не се залажуваме – работата што претстои е потешка отколку пред пет години. Изгубено е време, изгубена е доверба, изгубени се можности. Но тоа не значи дека е невозможно. Напротив. Секоја генерација има своја историска шанса. За ромската заедница, таа шанса е токму сега: да се изгради автентична политичка сила што нема да биде украс во коалиции, туку двигател на вистински промени.

Историјата ќе ги запише само тие што ќе одберат визија пред удобност.

Прашањето е: дали ромската политичка сцена е подготвена конечно да го направи тој избор?