Со заминувањето на Драгољуб Ацковиќ, Ромите изгубија глас кој одекнуваше далеку

Замина Драгољуб Ацковиќ. Замина еден човек кој во себе го носеше и историското сеќавање, и визијата за подобро утре. Неговата смрт не е само лична загуба за семејството и блиските, туку е празнина која ќе ја почувствува целата ромска заедница и сите што се залагаат за достоинство, култура и правда.

Роден во 1952 година, во време кога ромската судбина беше обременета со сиромаштија, предрасуди и незнаење, Ацковиќ успеа да стане еден од најважните хроничари на историјата и културата на својот народ. Неговата љубов кон пишаниот збор, кон истражувањето и документирањето, направи многумина од нас за првпат да ги слушнат заборавените ромски приказни.

Беше и политички ангажиран, и секогаш подготвен да се соочи со лицемерието на општеството кое формално го признаваше ромскиот идентитет, а во практика секојдневно го маргинализираше. Ацковиќ не се плашеше да зборува за антициганизмот, за неправдите, за двојните аршини.

Но, над сè, беше човек на дијалогот. Веруваше дека е можно ромската култура да заземе рамноправно место во европското културно наследство. Веруваше дека образованието и паметењето се темелите на промената. Веруваше во вредноста на секој човек.

Со неговото заминување, исчезна еден од столбовите на современото ромско движење во Србија и пошироко. Но остануваат неговите книги, текстови, јавни настапи – како сведоштво дека никој нема право да ја одземе гордоста на еден народ.

Време е и ние, кои остануваме, да се потсетиме на неговиот завет: ромските приказни мора да продолжат да се раскажуваат. Бидејќи народ кој се откажува од сопственото сеќавање, се откажува и од својата иднина.

Почивај во мир, Драгољуб Ацковиќ.