МАНИФЕСТ ПРОТИВ ЗАКОНОТ „ШУТАР“

Кога државата ја симнува маската и останува само гола репресија

Ова повеќе не е закон.
Ова е заканa.
Ова е порака испратена со државен печат:

„Знаеме кој е слаб — и таму ќе удриме.“

Законот „Шутар“ е најотворената демонстрација на државна ароганција во современа Словенија.
Текст создаден не со разум, туку со паника.
Не со политика, туку со чиста, неразмислена одмазда.

Ова не е право.
Ова е проглас за контролирање на тие што најлесно се контролираат.

Сега е официјално: има граѓани од прв ред и граѓани за под нозе

Државата не ни се труди да се крие.
Таа веќе не зборува за еднаквост.
Таа не зборува за правда.
Таа зборува за „ризични зони“, „специјални овластувања“, „зголемена контрола“.

Превод:
местата каде што живеат Ромите ќе станат зони на дозволено државно самоволие.

Перфектно.
Најранливите ќе бидат најнабљудувани.
Најсиромашните — најпретресувани.
Најодбиените — најказнувани.

Ова не е случајност.
Ова е стратегија.

Законот „Шутар“ е чекор што секоја авторитарна власт го прави пред да стане отворено авторитарна

Сценариото е секогаш исто:

1. Се избира мета.
2. Се создава паника.
3. Се нуди „брзо решение“.
4. Се бараат „посебни овластувања“.
5. Се тестира додека јавноста молчи.

Словенија веќе ги направи првите четири чекори.
Петтиот е во тек.
И ако сега се помине тивко — патот нанапред е јасен:
повеќе моќ, помалку права, повеќе државна рака околу вратовите на своите граѓани.

Тоа што денес е дозволено врз Ромите, утре ќе биде дозволено врз секого

Секој авторитаризам почнува со малцинство.
Секој.
Секогаш.

Затоа што малцинството е најлесно да се замолчи.
Најлесно да се игнорира.
Најлесно да се прогласи за „проблем“.

Но државата што може да претресува без налог во еден кварт,
може да претресува без налог во сите.

Државата што може да постави дронови над една заедница,
може да ги постави над цела држава.

Државата што ги намалува правата на едни,
ќе ги намали правата на сите.

Ова никогаш не завршува со „само таму“.
Никогаш.

Ова не е закон за безбедност, ова е закон за покорување

Секој член, секој став, секоја точка има ист дух:
контрола, надзор, заплашување.

Не е важно како ќе го наречат.
„Превенција“.
„Ред“.
„Безбедност“.

Тоа се само зборови.

Вистината е сурова:
со овој закон, државата си дава дозвола да биде закана.

Не мора да се согласиш со мене. Но мора да гледаш што се случува.

Ова не е идеологија.
Ова е факт:
држава што создава закон за исклучок —
веќе ја подготвува следната фаза.

А кога државата вози во тој правец, секогаш најпрво ги гази најслабите.
Но потоа — продолжува.
Сè додека никој не остане надвор од нејзиниот досег.

Или се спротивставуваш, или прифаќаш дека ова е новата нормала

Да, ова е агресивно.
Треба да биде.
Нема ништо нежно во еден закон кој нормализира специјален режим за малцинство.

Ако законот „Шутар“ остане, пораката е јасна:
државата може да прави што сака со оние што немаат сила да возвратат.

И денес се Ромите.
Но државата што го прави ова денес — утре ќе дојде и по други.
Можеби по тебе.
Можеби по сите.

Ништо од ова не е претерано.
Претерано е тоа што државата си дозволи да го изгласа овој закон.