Замина Драгољуб Ацковиќ. Замина еден човек кој во себе го носеше и историското сеќавање, и визијата за подобро утре. Неговата смрт не е само лична загуба за семејството и блиските, туку е празнина која ќе ја почувствува целата ромска заедница и сите што се залагаат за достоинство, култура и правда.
Роден во 1952 година, во време кога ромската судбина беше обременета со сиромаштија, предрасуди и незнаење, Ацковиќ успеа да стане еден од најважните хроничари на историјата и културата на својот народ. Неговата љубов кон пишаниот збор, кон истражувањето и документирањето, направи многумина од нас за првпат да ги слушнат заборавените ромски приказни.
Беше и политички ангажиран, и секогаш подготвен да се соочи со лицемерието на општеството кое формално го признаваше ромскиот идентитет, а во практика секојдневно го маргинализираше. Ацковиќ не се плашеше да зборува за антициганизмот, за неправдите, за двојните аршини.
Но, над сè, беше човек на дијалогот. Веруваше дека е можно ромската култура да заземе рамноправно место во европското културно наследство. Веруваше дека образованието и паметењето се темелите на промената. Веруваше во вредноста на секој човек.
Со неговото заминување, исчезна еден од столбовите на современото ромско движење во Србија и пошироко. Но остануваат неговите книги, текстови, јавни настапи – како сведоштво дека никој нема право да ја одземе гордоста на еден народ.
Време е и ние, кои остануваме, да се потсетиме на неговиот завет: ромските приказни мора да продолжат да се раскажуваат. Бидејќи народ кој се откажува од сопственото сеќавање, се откажува и од својата иднина.
Почивај во мир, Драгољуб Ацковиќ.
Повеќе артикли
Живот во страв: Колку е безбедно да се биде Ром на Балканот?
Ромската фондација за Европа ги покрена безбедносните импликации од антиромскиот расизам на средба со претседателот на Романија
Ако државите немаат место за Ромите во системот, како ние Ромите треба да си го направиме местото во системот